مقدمه

  امروزه علی‌رغم ایجاد تغییرات عمیق فرهنگی در شیوه‌های زندگی، بسیاری از افراد در رویارویی با مسائل زندگی فاقد توانایی‌های لازم و اساسی‌اند و همین امر آنان را در مواجهه با مسائل و مشکلات زندگی روزمره و مقتضیات آن آسیب‌پذیر نموده است. در دهه 90 میلادی جنبش «آموزش برای همه» که در سال 1990 در جامتین ) آغاز شد عمدتاً بر دسترسی به آموزش (علی‌رغم اهداف دست‌نیافتنیش) تأکید داشت. بعد از یک دهه فعالیت نتایج نشان داد که میزان بر خورداری از آموزش برای همه ی افراد کافی نیست . در اساسنامه فعالیت داکار ( ) که در سال 2000 تصویب شد و آموزش و پرورش ایران نیز یکی از امضا کنندگان این اساسنامه بود، ضرورت اجرای یک «آموزش کیفی» در یک چشم‌انداز وسیع از آموزش تأیید شد. ششمین هدف اساسنامه داکار تأکید می کرد: بهبود تمام جنبه های یک آموزش کیفی ، به طوری که همگان از مزیت ان و نیز از نتایج مشخص و قابل اندازه گیری آن به خصوص در زمینه‌های «سوادآموزی»، «آموزش ریاضی» و «آموزش مهارت‌های اساسی زندگی‌» برخوردار شوند. از این روست که صاحب‌نظران تعلیم و تربیت بر ضرورت آموزش قانون‌‌مداری، مهارت‌های زندگی، عدالت اجتماعی تأکید کردند.